ಎಲ್ಲಿ ಹೋಯಿತು ನಮ್ಮ ಕಲ್ಪನೆಗಳು........................

ಮೊನ್ನೆ ಭಾನುವಾರ ಬಹಳ ದಿನಗಳಾದ ಮೇಲೆ ಆರಾಮಾಗಿ ಕೂತು ಸಿನಿಮಾ ನೋಡುವುದಕ್ಕೆ  ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಹೊರಗಡೆ ಮಳೆಯ ವಾತಾವರಣ, ಮೈ ಕೊರೆಯುವ ಚಳಿ. ಬೆಚ್ಚಗೆ ಹೊದ್ದು ಚಾನೆಲ್ ಹುಡುಕಿದಾಗ ಡಾ. ರಾಜ್ ಅಭಿನಯದ "ಮಯೂರ" ಸಿನಿಮಾ ಶುರುವಾಗಲಿದ್ದದ್ದು ನೋಡಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆದ ಸಂತೋಷ ಹೇಳ ತೀರದು.

ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳಿದ್ದಾಗ ದೂರದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದ ಒಳ್ಳೆ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಕೂಡ ಒಂದಾಗಿತ್ತು. ಆಗ ಬಾಯಿ ಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ನೋಡಿದ ನೆನಪು ಬಂತು.

ಆ ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೃಶ್ಯ...... ಕೊನೆಯ ರಾಜಕುಮಾರ ಕುದುರೆಯಿಂದ ಬಿದ್ದಾಗ ಮಯೂರ ಅವರನ್ನು ನೋಡಲು ತಾನು ಕದ್ದು ಮುಚ್ಚಿ ಕೂತ ಮರದ ಮೇಲಿಂದ ಇಳಿದು ಬರುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ವಜ್ರಮುನಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಡಾ.ರಾಜ್‍ರವರನ್ನು ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೀಯಾ ಅಂತ ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಉತ್ತರಿಸದಿದ್ದಾಗ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ವಜ್ರಮುನಿ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ "ಅರಸುಮಗ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ, ಕ್ಕೆಕೆರಿಸಿಕೊಂಡು ನೋಡುತ್ತೀಯಾ" ಅಂತ. ಆಹಾ ಎಂಥ ರೋಷ ಉಕ್ಕಿಸುವ ಮಾತುಗಳು ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ ವಜ್ರಮುನಿಯವರು. ಚಿಕ್ಕವರಿದ್ದಾಗ ನಮಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ವಜ್ರಮುನಿಗೆ ಒಂದು ಗೂಸ ಕೊಟ್ಟು ಬರಬೇಕು ಅನ್ನುವಷ್ಟು ಸಿಟ್ಟು ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇಂದು ಈ ದೃಷ್ಯ ನೋಡಿದಾಗ ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ ಮೊದಲ ಭಾವನೆ, "ಅರೆ ಅವನ್ಯಾಕೆ ಏನು ಮಾತಾಡದೆ ನಿಂತಿದ್ದಾನೆ, ಹಾಗೆ ಸಿಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಬದಲು, ತಾನು ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಅಂತ ವಿವರಿಸಿ ಬಗೆಹರಿಸಬಾರದೆ" ಅಂತ.

ತಕ್ಷಣ ಅಂದುಕೊಂಡೆ ಎಂಥ ಸಿನಿಕಲ್ ಆಗಿ ಮಾತಾಡ್ತಾತಿದ್ದೀನಿ ಅಂತ. ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಇಂಥ ಸಿನಿಮಾಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಮಗೂ ರೋಷ, ಹುಮ್ಮಸ್ಸು, ಭಕ್ತಿ ಎಲ್ಲಾ ಉಕ್ಕಿ ಬರ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ಪ್ರತಿ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಕಥೆಯಲ್ಲು, ಅದು ಸಿನಿಮಾ, ನಾಟಕ ಕೊನೆಗೆ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿನ ಕಥೆಯೆ ಆಗಲಿ, ಅದರಲ್ಲಿ ನಾವು ವಾಸ್ತವಿಕತೆಯನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತು ಆ ಕಾಲ್ಪನೆಯ ಚಿತ್ರವಧೆ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ ಅಂತ.

ಎಲ್ಲಿ ಹೋಯಿತು ನಮ್ಮ ಕಲ್ಪನೆಗಳು, ಹೀರೂ ನೂರು ಜನರನ್ನು ಹೋಡೆದಾಡುವಾಗ ಆಗುತ್ತಿದ್ದ ರೋಮಾಂಚನ, ಎಲ್ಲಿ ಆಗಲಿ ಅನ್ಯಾಯ ಜರಗುವ ಮುನ್ನವೆ ನುಗ್ಗಿ ಎಲ್ಲರನ್ನು ಕಾಪಾಡುವುದನ್ನು ನೋಡುವಾಗ ಆಗುತ್ತಿದ್ದ ಸಮಾಧಾನ, ಅವನಲ್ಲಿನ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ, ನಿಷ್ಠೆ ನೋಡಿ ನಮ್ಮಲ್ಲೂ ಈ ಗುಣಗಳು ಇರಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಬಯಕೆ, ಪ್ರೀತಿಯ ನಾಯಕಿಯೊಂದಿಗೆ ನೆಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಸಲ್ಲಾಪ ನೋಡಿ ಉಕ್ಕುತ್ತಿದ್ದ ಹೃದಯ ರಾಗಗಳು....

ಜೀವನವನ್ನು ಅರಿಯುವ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಜೀವನದ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನೇ ನೋಡುವುದನ್ನು ಮರೆತಿದ್ದೇವೆ ಅನಿಸುತ್ತೆ. ಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನು ಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೆ ಅದನ್ನು ಜೀವಂತ ಮಾಡುವ ಹುಮ್ಮಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಚೂರು ಚೂರಾಗಿ ಹಂಚಿ ಛಿದ್ರಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವೇನೊ ಅನಿಸುತ್ತೆ.

ಮಕ್ಕಳು ಕಾರ್ಟೂನ್ ನೋಡಿ ನಕ್ಕು ನಲಿಯುವ ದೃಷ್ಯ ಕಂಡರೆ ಈರ್ಶ್ಯೆಯಾಗುತ್ತೆ. ಮುದ್ದು ಮಕ್ಕಳ ನಗುವುದನ್ನು ಮರೆಯದಿರಿ, ಎಲ್ಲಾ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಹುಡುಕಿ ನಲಿಯುವುದನ್ನು ಮರೆಯದಿರಿ, ಎಷ್ಟು ದೊಡ್ಡವರಾದರು ಕಲ್ಪನೆಯ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಮರೆಯದಿರಿ ಎನ್ನಬೇಕು ಅನಿಸುತ್ತೆ.  

ಚಿಕ್ಕವರಿದ್ದಾಗ, ಚಂದಾಮಾಮಾದಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ವಿಕ್ರಮ್ ಬೇತಾಲ್ ಕಥೆಗಳು, ಪಂಚತಂತ್ರ, ಅನುಪಮ ನಿರಂಜನ ಅವರು ಬರೆದ ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಕಥೆ... ಇದೆಲ್ಲಾ ಓದುವಾಗ ಕಣ್ಣಿಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೊಳಪು, ನಮ್ಮ ಸುತ್ತ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡ ನಮ್ಮ ಕಲ್ಪನಾ ಪ್ರಪಂಚ ಮೈ ಮರೆಸುವಂತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇವತ್ತು ಮಗನಿಗೆ ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಕಥೆ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಥೆ ಓದಿ ಹೇಳುವಾಗ, "ಅರೆ, ಈ ಕಥೆ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿದಿಯಲ್ಲ, ಇದರ ಅಂತ್ಯ ಸರಿಯಿಲ್ಲ, ಇದು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗೊಲ್ಲ..." ಹೀಗೆ ನೂರೆಂಟು ಕೊಂಕು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುತ್ತೆ.

ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಸ್ನೇಹತರೊಂದಿಗೆ ನಗೆ, ನಲಿವು, ಹಾಸ್ಯ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದೆ ತುಂಬಾ ಮುಖ್ಯವಾಗಿತ್ತು, ದುಃಖವೇನಿದ್ದರು ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಅಥವ ತೀರ ಹತ್ತಿರದ ಸ್ನೇಹತರೊಂದಿಗೆ. ಆದರೆ ಇಂದು ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ ಕೂಡಲೆ ಶುರುವಾಗುತ್ತೆ ನಮ್ಮ ದುಃಖಗಳ ಪಟ್ಟಿ..

ಎಲ್ಲಿ ಹೋಯಿತು ಆ ಚಿಕ್ಕ ವಿಷಯಕ್ಕು ಸಂಭ್ರಮ ಪಡುವ ಗುಣ, ಎಲ್ಲಾ ವಸ್ತುವಲ್ಲೂ ನಗುವನ್ನು ಹುಡುಕುವ ಕಲೆ, ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಕನಸು ಕಾಣುವ ಹುಮ್ಮಸ್ಸು, ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಹೊಳೆ...

ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಮರೆತು ಬರಿ ಖುಷಿಯನ್ನು ಹುಡುಕಬೇಕೆಂದಲ್ಲ, ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಹಾದಿಯ ತುಂಬ ನೋವಿನೊಂದಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನಲಿವನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬ ಬಯಕೆ ಇರಲಿ. ಪ್ರತಿ ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನು ಗಂಭೀರವಾಗ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಸರಿ, ಆದರೆ ಆ ಗಾಂಭೀರ್ಯದಲ್ಲೂ ಒಂದು ಮಜವಿರಲಿ. ನಾವು ಹುಡುಕುತ್ತಿರುವ ದೂರದ ಬೆಟ್ಟ ನಮ್ಮ ಕೈಗೆಟುಕಿದ ಮೇಲೆ, ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ, ಬಂದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಬರಿ ಮುಳ್ಳುಗಳ ಮಾತ್ರ ಕಾಣಬಾರದು, ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹೂವಿನ ಸುಗಂಧವು ಇರಲಿ.

ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಒಂದು ಮಾದರಿಯಾಗಬೇಕು ಅಂತ ಯೋಚಿಸುತ್ತೇವೆ, ಆದರೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡಿದರೆ ನಾವು ಅವರನ್ನು ನೋಡಿ ಕಲಿಯಬೇಕು. ಮತ್ತೆ ಜೀವಿಸುವುದನ್ನು, ನಗುವುದನ್ನು, ನಲಿಯುವುದನ್ನು, ಪ್ರೀತಿಸುವುದನ್ನು.