ಅಂಗೈ ಅಗಲದ ಆಕಾಶ

Courtesy: Google images

ಸಾಗರದ ರೈಲ್ವೆ ಸ್ಟೇಶನ್ನಲ್ಲಿ ನಿಂತು ರಾತ್ರಿ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೊರಡುವ ರೈಲು ಕಾಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಮನದಲ್ಲಿ ಏನನ್ನೊ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ಭಾವನೆ. ಕಣ್ಣೆತ್ತಿ ನೋಡಿದರೆ ಆಕಾಶದ ತುಂಬಾ ಚೆಲ್ಲಿದ ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಹೊಳಪು. ಅಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ನಕ್ಷತ್ರ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡು ವರ್ಷಗಳ ಮೇಲಾಯಿತು. ನನ್ನವರ ಕಡೆ ನೋಡಿ ಹೇಳಿದೆ “ಇದಿಷ್ಟೆ ಆಕಾಶವನ್ನು ಕದ್ದು ನಮ್ಮ ಮನೆ ಮೇಲೆ ಯಾಕೆ ಇಡಬಾರದು ಅಂತ”. ಅವರು ಸುಮ್ಮನೆ ನಕ್ಕು ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿ ಒಂದು ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟರು. ಅಮೇಲೆ ಅಂದರು “ಏನೇ ಆಗಲಿ ಊರಿನ ವ್ಯಾಮೋಹವನ್ನು ಬಿಡುವುದು ಕಷ್ಟ ಕಣೆ”

ನಾನು ಮನದಲ್ಲೆ ಅಂದುಕೊಂಡೆ ನಾವು ಎಂಥಾ ಹೇಡಿಗಳು ಅಂತ. ನಮಗೆ ಊರು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವಾಗ ಇಂತಾ ಪರಿಸರ, ಇಲ್ಲಿನ ಜನರ ಔದಾರ್ಯತೆ, ಇಲ್ಲಿನ ಶಾಂತತೆ ಎಲ್ಲಾದನ್ನು ಬಿಡುವುದಕ್ಕೆ ಮನಸ್ಸೆ ಬರೊಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಲಗೇಜ್ ಜೊತೆಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಒತ್ತಾಯ ಮಾಡಿ ಕಳಿಸಿದ ಬಾಳೆಹಣ್ಣು, ಹಳಸಿನಕಾಯಿ ಚಿಪ್ಸ್ ಕಂಡೊಡನೆ ಮನ ತುಂಬಿ ಬರುತ್ತೆ. ಆದರೆ ರೈಲು ಹಿಡಿದು ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಉಸ್ಸಪ್ಪ ಅಂತ ಹಾಸಿಗೆ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದಾಗ ನನ್ನವರು “ಲೇ, ಎಲ್ಲೆ ಹೋಗಲಿ, ಮನೆಗೆ ಬಂದು ನಮ್ಮ ಹಾಸಿಗೆ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದಾಗಲೆ ಕಣೆ ಕಣ್ಣ್ ತುಂಬಾ ನಿದ್ದೆ ಬರೊದು” ಎಂದು ಹೇಳುವಾಗ ಹೌದು ಅನಿಸುತ್ತೆ.

ನಾನು ಎಷ್ಟೊ ಹಳ್ಳಿ – ಪೇಟೆ ವಾದಗಳಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಂಡಿದ್ದೀನಿ. ಕೆಲವು ಸಾರಿ ಹಳ್ಳಿ ಕಡೆ ವಾದ ಮಾಡುತ್ತಾ ಇಲ್ಲಿ ನೆಮ್ಮದಿ ಇದೆ, ಶಾಂತಿ ಇದೆ, ಪರಿಶುದ್ಧತೆ ಇದೆ ಅಂತ ಗಟ್ಟಿ ಧ್ವನಿ ಮಾಡಿದ್ದರೆ ಹಾಗೆ ಪೇಟೆ ಕಡೆ ವಾದ ಮಾಡುತ್ತಾ ಇಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶವಿದೆ, ಸವಲತ್ತುಗಳಿವೆ, ಬೆಳವಣಿಗೆ ಇದೆ ಅಂತ ಕೆಂಗಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀನಿ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಾರಿ ಹಳ್ಳಿ ಚಂದ ಅಂತ ಪೇಟೆಯವರು, ಪೇಟೆ ಬೇಕು ಅಂತ ಹಳ್ಳಿಯವರು ವಾದ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಪೇಟೆಯವರಿಗೆ ನೂರಾರು ಮೈಲಿಗಳು ದೂರವಿದ್ದು ಹೊಳೆಯುವ ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಸುಖ ಬೇಕಾದರೆ, ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿದ್ದವರಿಗೆ ಮನುಷ್ಯ ರಚಿಸಿದ ನೂರಾರು ಬೆಳಕುಗಳು ಹೊಳಪು ಬೇಕು.

ದೂರದ ಬೆಟ್ಟ ನುಣ್ಣಗೆ ಅನ್ನೊ ಹಾಗೆ, ಒಂದು ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಬೇರು ಬಿಟ್ಟು, ನೆಲೆಸಿ, ಬದುಕಿ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಮೈತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡ ನಮಗೆ ಬೇರೆಲ್ಲೊ ಆಕಾಶ ಬಿರಿದು ಸುರಿಯುತ್ತಿರುವ ಮಳೆಗೆ ಮೈಯೊಡ್ಡಿ ನಿಲ್ಲುವುದು ಕಷ್ಟ. ನಾವು ಹೀಗೆ ನಮ್ಮ ಕಿಡಿಕಿ ಅಂಚಿನಿಂದ ಅಲ್ಲಿ ಸುರಿಯುತ್ತಿರುವ ಮುಂಗಾರನ್ನು ಕಣ್ಣ್ತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿನ ಅಂಗೈ ಅಗಲದ ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ಕೈ ಚಾಚುತ್ತೇವೆ.